Opracowania Lektur

Cesarz Karol Wielki prowadzi przez siedem lat wojnę w Hiszpanii, zdobywając liczne miasta. Jedynie Saragossa, rządzona przez króla Marsyla wyznającego islam, pozostaje niezdobyta. Marsyl, wiedząc że nie zdoła odeprzeć sił cesarza, zwołuje naradę. Za radą Blankandryna postanawia oszukać Karola, oferując mu pokój, dary i obietnicę przyjęcia chrztu, by skłonić go do opuszczenia Hiszpanii. Marsyl wysyła posłów do Karola z propozycją pokoju. Cesarz, niepewny szczerości Marsyla, radzi się swoich baronów. Roland sugeruje kontynuację wojny, natomiast Ganelon zaleca przyjęcie propozycji. Cesarz decyduje się wysłać posła do Marsyla i pyta, kogo wybrać. Roland proponuje swojego ojczyma, Ganelona. Ten, wściekły na Rolanda, uważa to za próbę wysłania go na śmierć. Podczas podróży do Saragossy Ganelon rozmawia z Blankandrynem i zgadza się zdradzić Rolanda. W Saragossie układa z Marsylem plan: powracający do Francji Karol pozostawi tylną straż pod dowództwem Rolanda, którą Saraceni zaatakują przeważa...

Czy zastanawialiście się kiedyś, skąd wzięły się koncepcje, które do dziś kształtują nasz sposób postrzegania świata? W dzisiejszym wpisie zabiorę Was w fascynującą podróż przez starożytną Grecję i Rzym, gdzie poznamy najważniejszych filozofów antyku i ich przełomowe idee. Sokrates - mistrz pytań Zaczynamy od człowieka, który paradoksalnie nigdy nie napisał ani jednego dzieła, a mimo to zrewolucjonizował filozofię.  Sokrates  przechadzał się ulicami Aten, zaczepiając mieszkańców i wciągając ich w rozmowy, które obnażały płytkość ich przekonań. Jego słynna "metoda sokratejska" polegała na zadawaniu serii pytań, które zmuszały rozmówcę do kwestionowania własnych założeń. Najbardziej znane powiedzenie Sokratesa - "Wiem, że nic nie wiem" - doskonale ilustruje jego pokorę wobec wiedzy i nieustającą ciekawość świata. Co ciekawe, ta intelektualna rewolucja nie spodobała się wszystkim. Oskarżony o "psucie młodzieży" i bezbożność, Sokrates został skazany na śmierć ...

Wyobraź sobie teatr pod otwartym niebem, gdzie tysiące widzów wstrzymuje oddech, śledząc losy bohaterów tragicznych. To właśnie w Atenach V wieku p.n.e. narodziła się jedna z najważniejszych form teatralnych w historii ludzkości - dramat grecki. Poznajmy fascynujący świat Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa oraz zasady, które stworzyły fundament europejskiej tradycji teatralnej. Aktorzy, maski i koturny - wizualna strona teatru greckiego Początki były skromne. W pierwszych przedstawieniach występował zaledwie jeden aktor (protagonista), prowadzący dialog z chórem. Dopiero Ajschylos zrewolucjonizował teatr, wprowadzając drugiego aktora (deuteragonistę), a Sofokles odważnie dodał trzeciego (tritagonistę). Ta trójka stała się standardem w klasycznym dramacie greckim. Co ciekawe, wszystkie role - zarówno męskie, jak i żeńskie - odgrywali wyłącznie mężczyźni. Ówczesne konwencje społeczne nie pozwalały kobietom występować na scenie teatralnej. Jak wyglądali aktorzy? Ich strój był niezwykle ba...

Drzewo Na środku małego i ciasnego podwórka, otoczonego z trzech stron przez stare, brzydkie kamienice, rośnie drzewo. Nie przypisano mu konkretnego gatunku, wszyscy po prostu nazywają je „drzewem”. To jedyna taka roślina w okolicy, a jej rozmiary budzą podziw – jest znacznie wyższa niż dawna kuźnia, która obecnie pełni funkcję garażu, a także góruje nad trzypiętrowymi budynkami w sąsiedztwie. Dzieci uwielbiają to drzewo, bo dla nich jest ono jedynym miejscem zabawy – alternatywą dla huśtawek i karuzeli, które znajdują się na nowoczesnych osiedlach. Dla dzieci drzewo jest wyjątkowe. Jest ich „dżunglą pełną dzikich zwierząt” oraz „Szklaną Górą”, z której można obserwować cały świat. Wspinaczka na drzewo jest dla każdego z nich prawdziwym wyzwaniem, ale każde dziecko pamięta moment, w którym po raz pierwszy udało mu się wdrapać na najniższą gałąź.  Pierwszy konar Z pierwszej gałęzi dzieci mogą zajrzeć do kuchni starszej pani Rachlińskiej, która mieszka samotnie. Kobieta straciła swoj...

Jedzą, piją, lulki palą, Tańce, hulanka, swawola; Ledwie karczmy nie rozwalą, Ha, ha! Hi, hi! hejże! hola! Twardowski siadł w końcu stoła, Podparł się w boki jak basza: „Hulaj dusza! hulaj!” woła, Śmieszy, tumani, przestrasza.  Żołnierzowi, co grał zucha, Wszystkich łaje i potrąca, Świsnął szablą koło ucha: Już z żołnierza masz zająca. Na patrona z trybunału, Co milczkiem wypróżniał rondel, Zadzwonił kieską, pomału: Z patrona robi się kondel. Szewcu w nos wyciął trzy szczutki, Do łba przymknął trzy rureczki, Cmoknął: cmok! i gdańskiej wódki Wytoczył ze łba pół beczki.  Wtem, gdy wódkę pił z kielicha, Kielich zaświstał, zazgrzytał; Patrzy na dno: — „Co u licha? Po coś tu, kumie, zawitał?” Diablik to był w wódce na dnie: Istny Niemiec, sztuczka kusa; Skłonił się gościom układnie, Zdjął kapelusz i dał susa. Z kielicha aż na podłogę Pada, rośnie na dwa łokcie, Nos jak haczyk, kurzą nogę, I krogulcze ma paznokcie.  „A, Twardowski… witam bracie!” To mówiąc, bieży obcesem: „Cóż ...

1.  Historia zaczyna się od spotkania z mężczyzną, który ujawnia się jako Marek Edelman, jeden z głównych przywódców powstania w getcie warszawskim. Edelman dzieli się swoimi doświadczeniami, opisując swoją rolę i obowiązki podczas tych dramatycznych wydarzeń. Przywołuje dzień dziewiętnastego kwietnia tysiąc dziewięćset czterdziestego trzeciego roku, kiedy to obudziły go odgłosy strzałów — dzień wybuchu powstania. Wspomina młodego człowieka, dostarczającego broń z aryjskiej strony, który z powodu rozpoczętych walk nie mógł już wrócić. Świadomy niebezpieczeństwa, poprosił Edelmana, by po wojnie odnalazł jego córkę przebywającą w klasztorze w Zamościu. Edelman opisuje miejsca intensywnych walk, odtwarzając między innymi starcie przy znanej bramie fabryki szczotek. Wyjaśnia, że data rozpoczęcia powstania była bezpośrednio związana z planami Niemców dotyczącymi likwidacji getta. Dzień wcześniej spotkał się z Mordechajem Anielewiczem, wybranym na przywódcę ze względu na jego ambicję i z...

Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne ubiory  Mojej namilszej cory! Po co me smutne oczy za sobą ciągniecie,  Żalu mi przydajecie? Już ona członeczków swych wami nie odzieje - Nie masz, nie masz nadzieje! Ujął ją sen żelazny, twardy, nieprzespany...  Już letniczek pisany I uploteczki wniwecz, i paski złocone,  Matczyne dary płone. Nie do takiej łożnice, moja dziewko droga,  Miała cię mać uboga  Doprowadzić! Nie takąć dać obiecowala Wyprawę, jakąć dała Giezłeczkoć tylko dała a lichą tkaneczkę;  Ojciec ziemie brełeczkę W główki włożył. - Niestetyż, i posag, i ona  W jednej skrzynce zamkniona!