Opracowania Lektur

Motyw podróży lub drogi jest jednym z najbardziej uniwersalnych i ponadczasowych motywów literackich. Od starożytnych eposów po współczesne powieści, podróż symbolizuje nie tylko fizyczne przemieszczanie się bohaterów, ale przede wszystkim ich wewnętrzną przemianę, poszukiwanie sensu życia czy konfrontację z własnymi słabościami. W lekturach szkolnych motyw ten odgrywa kluczową rolę, wpływając na rozwój fabuły i przekazując ważne przesłania czytelnikowi. Poniżej omówione zostaną wybrane utwory, w których motyw podróży jest szczególnie istotny, wraz z analizą jego znaczenia i tego, czego może nauczyć czytelnika. 1. "Odyseja" Homer  (szkoła średnia, lektura obowiązkowa, zakres podstawowy) Opis:  "Odyseja" to starożytny epos opowiadający o dziesięcioletniej wędrówce Odyseusza powracającego do rodzinnej Itaki po wojnie trojańskiej. W trakcie swojej podróży bohater napotyka liczne przeszkody: potwory morskie, bogów wystawiających go na próby, kuszące syreny czy gniew Po

Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie:  Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,  Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie  Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.  Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy  I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy  Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!  Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem  (Gdy od płaczącej matki, pod Twoją opiekę  Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę;  I zaraz mogłem pieszo, do Twych świątyń progu  Iść za wrócone życie podziękować Bogu),  Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono.  Tymczasem przenoś moją duszę utęsknioną  Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,  Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;  Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,  Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;  Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,  Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,  A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą  Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.

Kora była piękną córką Demeter, bogini urodzaju i płodności ziemi. Pewnego słonecznego dnia, gdy zbierała kwiaty na łące w towarzystwie nimf, zauważył ją Hades, władca podziemnego świata zmarłych. Zafascynowany jej niezwykłą urodą, postanowił uczynić ją swoją żoną. W momencie, gdy Kora oddaliła się od swoich towarzyszek, ziemia nagle się rozstąpiła, a z otchłani wyłonił się Hades na złotym rydwanie zaprzężonym w czarne konie. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, porwał dziewczynę i zabrał ją do swojego mrocznego królestwa. Krzyk Kory odbił się echem po łąkach, ale zniknął bez śladu. Demeter, nieświadoma losu swojej córki, wpadła w głęboką rozpacz. Przez dziewięć dni i nocy przemierzała ziemię w poszukiwaniu Kory, nie jedząc ani nie pijąc. Jej smutek był tak wielki, że zaniedbała swoje boskie obowiązki, a ziemia zaczęła jałowieć. W dziesiątym dniu spotkała Hekate, boginię czarów, która poradziła jej zwrócić się do Heliosa, boga słońca, który wszystko widzi. Helios wyjawił Demeter prawdę

Historia rozpoczyna się na wsi, gdzie kaczka wysiaduje swoje jaja. Po pewnym czasie wszystkie jajka pękają, a z nich wykluwają się żółte, puszyste kaczątka. Jednak jedno jajko, największe ze wszystkich, wciąż pozostaje niepęknięte. Matka kaczka cierpliwie czeka, aż w końcu z ostatniego jajka wykluwa się duże, szare pisklę. W porównaniu do swojego rodzeństwa wygląda inaczej – jest większe, niezgrabne i nie tak ładne jak pozostałe kaczątka. Od samego początku brzydkie kaczątko spotyka się z odrzuceniem. Inne zwierzęta na podwórku drwią z niego i dokuczają mu. Kaczątko czuje się samotne i nieszczęśliwe, nie rozumiejąc, dlaczego jest tak różne od innych. Nie mogąc znieść ciągłego wyśmiewania i prześladowań, kaczątko postanawia opuścić podwórko. Wyrusza w świat w poszukiwaniu miejsca, gdzie zostanie zaakceptowane. Na swojej drodze spotyka różne zwierzęta: dzikie kaczki, gęsi, a nawet koty i kury, ale nigdzie nie znajduje schronienia ani zrozumienia. Wszędzie jest odpychane ze względu na swó

Dedal był wybitnym ateńskim wynalazcą, architektem i rzeźbiarzem, słynnym ze swojego niezwykłego talentu i pomysłowości. Był uznawany za jednego z najinteligentniejszych i najzdolniejszych ludzi swoich czasów. W Atenach uczył sztuki rzeźbiarskiej swojego siostrzeńca, Talosa, który szybko zaczął przewyższać mistrza w umiejętnościach. Zazdrosny o talent ucznia, Dedal zepchnął go z Akropolu. Za ten czyn został skazany na wygnanie z Aten. Dedal udał się na Kretę, gdzie znalazł schronienie na dworze króla Minosa. Tam zyskał zaufanie władcy i został zatrudniony do wielu ważnych projektów. Najważniejszym z nich było skonstruowanie Labiryntu – skomplikowanej budowli zaprojektowanej tak, by nikt nie mógł z niej wyjść. Labirynt miał służyć jako więzienie dla Minotaura, potwora o ciele człowieka i głowie byka, który był wynikiem przekleństwa rzuconego na żonę Minosa, Pazyfae. Po zakończeniu budowy Labiryntu, Minos postanowił zatrzymać Dedala na Krecie, aby tajemnice konstrukcji nie zostały ujawni

Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia była jeszcze bezkształtna i pusta, a nad otchłanią unosiły się ciemności. Wówczas Bóg rzekł: „Niech stanie się światłość!” I stała się światłość. Bóg oddzielił światłość od ciemności, nazywając światłość dniem, a ciemność nocą. To był pierwszy dzień stworzenia. Drugiego dnia Bóg stworzył sklepienie, czyli niebo, które oddzielało wody nad sklepieniem od wód pod sklepieniem. W ten sposób powstało niebo, które oddzielało wodę na ziemi od wody w chmurach. Trzeciego dnia Bóg zebrał wody pod sklepieniem w jedno miejsce, aby ukazał się suchy ląd. Bóg nazwał suchy ląd ziemią, a zebrane wody morzami. Następnie Bóg nakazał, aby ziemia wydała roślinność: trawy, zioła wydające nasiona i drzewa owocowe. Roślinność wyrosła i ziemia zazieleniła się. Czwartego dnia na sklepieniu nieba pojawiły się słońce księżyc i gwiazdy, aby rządzić dniem i nocą oraz wyznaczać pory roku. Piątego dnia Bóg stworzył zwierzęta wodne i ptaki. Rozkazał wodom, aby zaroiły się