Opracowania Lektur

Słoneczne dni Alek, Rudy i Zośka uczą się w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. To bardzo dobra szkoła, z wysokim poziomem nauczania, w której panują świetne relacje między uczniami i kadrą. Ponadto uczniowie mają możliwość uprawiania sportu oraz rozwoju w wybranych przez siebie dziedzinach.  Alek, czyli Maciej Aleksy Dawidowski, jest wysokim, szczupłym i wysportowanym blondynem. Roztrzepany, ciągle uśmiechnięty,  z głową pełną szalonych pomysłów, w trudnych sytuacjach wykazuje się dojrzałością i zachowuje zimną krew. Rudy, czyli Jan Bytnar, jest drobnej budowy i ma rude włosy. Wyróżnia się wybitną inteligencją, ale zachowuje przy tym skromność. Nie cierpi brawury i zbędnego ryzyka.  Zośka, czyli Tadeusz Zawadzki, ma wręcz dziewczęcą urodę, cieszy się jednak wielkim szacunkiem wśród kolegów. Jest silnie związany z rodziną i dość zamknięty w sobie.  Chłopcy należą do 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej Buki. Harcerstwo uczy ich odpowiedzialności i współpracy, rozwija zaintereso

Strofka pierwsza Duch Marleya Nadchodzi Wigilia Bożego Narodzenia. Ebenezer Scrooge jest w swoim kantorze, gdy odwiedza go siostrzeniec. Fred składa wujowi świąteczne życzenia i zaprasza na rodzinny obiad w pierwszy dzień świąt. Scrooge odmawia w opryskliwy sposób, ponieważ nienawidzi Bożego Narodzenia. Po wyjściu Freda w kantorze pojawiają się dwaj mężczyźni, którzy zbierają pieniądze dla ubogich. Ebenezer, słynący ze skąpstwa, mówi, że złoży żadnego datku, ponadto uważa, że biedaków powinno się zamknąć w więzieniach lub domach pracy, a reszta powinna po prostu umrzeć. Do kantoru zagląda jeszcze kolędujący chłopiec, jednak szybko ucieka widząc, że Scrooge chce go uderzyć. Kancelista Bob prosi o wolny dzień 25  grudnia. Ebenezer złości się, że pracownik okrada go każdego roku w pierwszy dzień świąt. Jest takim sknerą, że oprócz płacenia minimalnej pensji, nie pozwala na podkładanie węgla do pieca, przez co w kancelarii jest ciągle bardzo zimno. Po zjedzeniu obiadu mężczyzna wyrusza do

Rozdział 1 W Aspinwall, małym miasteczku w pobliżu Panamy w Ameryce Południowej, pewnego dnia znika latarnik. O tę posadę postanawia ubiegać się Polak Skawiński. Zwraca się do konsula z prośbą o przyjęcie na zwolnione stanowisko. W trakcie rozmowy opowiada o tym, jak brał udział w powstaniu listopadowym, a także w wojnie domowej w Hiszpanii, Algierii oraz w wojnie secesyjnej. Okazuje się, że za odwagę i bohaterstwo na polu walki odznaczono go dwoma krzyżami i orderem Legii Honorowej. Konsul postanawia powierzyć Skawińskiemu posadę latarnika. Rozmowa z konsulem budzi w Skawińskim wspomnienia. Przypomina sobie o wszystkich podróżach i zawodach, jakich podejmował się w minionych latach. Gdy nadchodzi pierwszy wieczór w latarni, mężczyzna rozmyśla o swojej tułaczce. Był poszukiwaczem złota w Australii i diamentów w Afryce, strzelcem rządowym w Indiach Wschodnich, aż w końcu farmerem w Kalifornii. Chciał się tam osiedlić na dłużej, jednak jego plany zniszczyła susza. Wrócił więc do wędrówek

Rozdział I Narrator jest pilotem. Gdy miał sześć lat, chciał zostać malarzem. Przeczytał wtedy książkę opowiadającą o lasach, w której zobaczył węża boa pożerającego swoją ofiarę. Zainspirowało go to do namalowania obrazka przedstawiającego węża boa trawiącego słonia. Jednak gdy pokazał swój rysunek dorosłym, oni widzieli na nim kapelusz. Narysował więc wnętrze węża boa. Dorośli poradzili mu, żeby przestał rysować, bo lepiej zająć się historią, geografią, rachunkami i gramatyką. Właśnie dlatego został pilotem. Natomiast rysunek węża pomagał mu później w odnajdywaniu dorosłych, z którymi mógł znaleźć nić porozumienia. Jeżeli ktoś widział na obrazku kapelusz, oznaczało to, że rozmowa powinna dotyczyć takich tematów jak golf, polityka czy brydż.  Rozdział II Narrator żyje samotnie. Wszystko się zmienia, gdy jego samolot rozbija się nad Saharą. Z powodu małych zapasów wody, musi jak najszybciej naprawić maszynę. Pierwszej nocy pilot zasypia na piasku. Rankiem budzi go mały chłopiec. Prosi,

Prometeusz był tytanem, który ulepił człowieka z gliny wymieszanej ze łzami. Duszę natomiast stworzył z kilku iskier, skradzionych z rydwanu boga słońca. Ludzie byli nadzy i słabi, ale ich kształt przypominał sylwetki bogów. Nie potrafili sobie radzić, byli bezradni wobec sił natury. Prometeusz postanowił więc ponownie zakraść się do rydwanu Heliosa i wykraść dla ludzi ogień. W domostwach zapłonęły ogniska, a tytan uczył ludzi rzemiosła i umiejętnego używania ognia, przyrządzania jedzenia, oswajania zwierząt. Zeus nie był zadowolony z rozwoju ludzkości. Pamiętając o walce z gigantami, nie ufał nikomu i niczemu, co pochodziło z ziemi. Nakazał więc Hefajstosowi stworzyć kobietę tak piękną jak boginie. Afrodyta dała jej wdzięk, Atena nauczyła pięknych, kobiecych robót, Hermes obdarzył ją pochlebczym charakterem. Dano jej na imię Pandora, ponieważ była darem dla ludzi od bogów. W posagu otrzymała zamkniętą, glinianą beczkę. Hermes zaprowadził ją na ziemię i zostawił pod chatą Prometeusza.

Według wierzeń starożytnych Greków, na początku był Chaos. To właśnie z niego wyłoniły się dwa potężne bóstwa: Uranos — Niebo i Gaja — Ziemia. Ta królewska para miała dzieci: sturękich i cyklopów. Nie było to jednak piękne potomstwo. Byli w dodatku wielcy i silni, przez co mogli zagrozić panowaniu Uranosa. Właśnie dlatego zrzucił ich w głąb ziemi, aż do piekielnej otchłani podziemnego świata, Tartaru. Gaja słyszała jęk swych dzieci dochodzący z wnętrza ziemi i zaczęła rodzić się w niej nienawiść do okrutnego męża. W końcu najmłodszy z tytanów, Kronos, za namową matki zaatakował Uranosa stalowym sierpem. Z krwi strąconego z tronu boga powstały Erynie, boginie zemsty. Uranos ukrył się w błękitach nieba i słuch po nim zaginął. Po pokonaniu ojca Kronos objął rządy nad całym światem. Jego żoną została tytanka Rea. Panowali mądrze, pod ich rządami Ziemia była piękna. Rozświetlona słońcem, gęsto porośnięta lasami. Zaczęły powstawać góry, rzeki powoli drążyły swoje koryta. Pojawiły się zwierzę