Orfeusz, syn boga Apollina i muzy Kalliope, był niezrównanym poetą i muzykiem, którego graa na lirze poruszała wszystko dookoła — od najprostszych stworzeń leśnych, przez ludzi, aż po samych bogów na Olimpie. Jego talent miał swoje źródło w boskim dziedzictwie, które sprawiało, że jego muzyka była nie tylko piękna, ale też pełna magicznej mocy. Miłość zawitała w jego życiu, gdy poznał Eurydykę, piękną nimfę leśną. Ich ślub był pełen radości i harmonii, z muzyką Orfeusza rozbrzmiewającą w tle, przynoszącą błogosławieństwo od bogów. Niestety, szczęście to trwało krótko. Eurydyka stanowiła pokusę dlaa innych i pewnego dnia jej uroda okazała się zgubna. Gdy podczas spaceru uciekała przed natarczywym zalotnikiem, ukąsiła ją żmija. Jad okazał się tak trujący, że nimfa natychmiast zmarła, a jej dusza zstąpiła do Krainy Cieni rządzonej przez Hadesa. Orfeusz długo nie mógł otrząsnąć się po śmierci ukochanej żony. Przepełniony ogromnym bólem, zdecydował się na ryzykowną wyprawę, by prosić wład
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
"Latarnik" Henryk Sienkiewicz - streszczenie
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
Rozdział 1
W Aspinwall, małym miasteczku w pobliżu Panamy w Ameryce Południowej, pewnego dnia znika latarnik. O tę posadę postanawia ubiegać się Polak Skawiński. Zwraca się do konsula z prośbą o przyjęcie na zwolnione stanowisko. W trakcie rozmowy opowiada o tym, jak brał udział w powstaniu listopadowym, a także w wojnie domowej w Hiszpanii, Algierii oraz w wojnie secesyjnej. Okazuje się, że za odwagę i bohaterstwo na polu walki odznaczono go dwoma krzyżami i orderem Legii Honorowej. Konsul postanawia powierzyć Skawińskiemu posadę latarnika.
Rozmowa z konsulem budzi w Skawińskim wspomnienia. Przypomina sobie o wszystkich podróżach i zawodach, jakich podejmował się w minionych latach. Gdy nadchodzi pierwszy wieczór w latarni, mężczyzna rozmyśla o swojej tułaczce. Był poszukiwaczem złota w Australii i diamentów w Afryce, strzelcem rządowym w Indiach Wschodnich, aż w końcu farmerem w Kalifornii. Chciał się tam osiedlić na dłużej, jednak jego plany zniszczyła susza. Wrócił więc do wędrówek i rozpoczął handel z plemionami zamieszkującymi Amerykę Południową. Po rozbiciu się tratwy, którą podróżował, osiedlił się i został kowalem. Niestety, szczęście znów mu nie sprzyjało i warsztat wkrótce spłonął. Skawiński postanowił przenieść się na statek, gdzie został majtkiem, a następnie łowcą wielorybów. Tak trafił do Hawany, gdzie zajął się produkcją cygar, jednak i to mu się nie powiodło. Mężczyzna tłumaczył te niepowodzenia prześladowaniem przez żywioły. Przez lata uodpornił się jednak na złą passę, pozostając człowiekiem cierpliwym, przepełnionym spokojem i wiarą, że jego los kiedyś się odmieni. Wszystkie trudne sytuacje przyjmuje z pokorą i dzielnie znosi porażki.
W jego życiu, zwłaszcza zimą, zdarzają się chwile, gdy wydaje się ożywiony. Jakby czekał, aż stanie się coś ważnego. Mocno wierzy, że jego ukochana Polska odzyska wreszcie niepodległość. Marzy o powrocie do ojczyzny i to dodawało mu sił. Jednak gdy zaczyna ubiegać się o posadę latarnika w Aspinwall, ma nadzieję, że uda mu się odnaleźć spokój.
Rozdział 2
Kolejne tygodnie niczym się od siebie nie różnią. Skawiński każdego dnia wywiesza sygnalizacyjne flagi, a nocą rozpala ogień. Mężczyzna prawie wcale nie opuszcza wieży. Zdarza się to tylko w niedziele, gdy udaje się do kościoła. Gdy zaczyna pracę jako latarnik, często rozmawia ze strażnikiem i pojawia się w mieście. Z czasem przestaje przebywać z ludźmi. Jednak jest pracowity i swoje obowiązki wykonuje bardzo sumiennie.
Rozdział 3
Skawiński żyje samotnie. Pewnego dnia do latarni dociera paczka z żywnością, a wraz z nią przesyłka adresowana na jego nazwisko. Mężczyzna zdziwiony otwiera pakunek i znajduje w nim książkę napisaną po polsku. Nie potrafi sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widział ojczysty język. Gdy zaczyna czytać, odkrywa, że to Pan Tadeusz Adama Mickiewicza. Książkę przesłało mu jedno z polonijnych towarzystw w Nowym Jorku, na które dawno temu przekazał pieniądze. Lektura dzieła Mickiewicza budzi w Skawińskim wspomnienia. Zaczyna myśleć o swoich korzeniach, o przeszłości. Przypomina sobie, kim naprawdę jest. Emocje sprawiają, że latarnik zapada w sen. Zapomina o rozpaleniu ognia.
Rankiem dowiaduje się, że rozbiła się jedna z płynących łodzi. Ponieważ nie wypełnił swojego obowiązku, zostaje zwolniony z pracy i musi wyruszyć na kolejną tułaczkę.
Mama zauważa, że w pralce giną skarpetki. Przez lata nazbierał się już cały worek skarpet bez pary. Razem z Basią, nazywaną przez rodziców Be, bada sprawę. W końcu postanawiają wezwać hydraulika. Hydraulik stwierdza, że z pralką jest wszystko w porządku. Ale pod pralką odnajduje dziurę w podłodze i mówi, że właśnie tędy uciekają skarpetki. Mama i Be postanawiają, że będą czekać na ich powrót. Opowieść o skarpetce pierwszej, która wygrała casting, zdobyła rolę w popularnym serialu, i została prawdziwą gwiazdą Czarna lewa skarpetka źle się czuje w koszu na brudne ubrania. Postanawia wyruszyć w podróż, by zrobić karierę. Wielki świat ją zachwyca. Pewnego dnia bierze udział w castingu do serialu. Recytuje wiersz o smutnym życiu skarpetek, a reżyser jest nią zachwycony. Skarpetka bardzo szybko zostaje gwiazdą. Udziela wywiadów, pozuje do zdjęć. A w końcu skarpetka wydaje pamiętniki o swoim barwnym życiu, które wywołują prawdziwy skandal. Opowieść o skarpetce drugiej, która uratowała mys
Kapelusz Pani Wrony Na piątkowe spotkanie pod dębem, Pani Wrona przybywa bez kapelusza, z którego wszyscy ją znają. Kapelusz to ostatni krzyk mody, doceniony nawet przez elegancką Lisicę. Pani Wrona jest roztrzęsiona, krzyczy, że kapelusz został "Uprowadzony! Porwany! Skradziony!", a następnie bez sił opada na fotel. Wszyscy są bardzo przejęci i poruszeni, aż w końcu ktoś proponuje, by wezwać detektywa Barnabę. Niedźwiedź, po przybyciu na miejsce, przesłuchuje Panią Wronę i świadków, po czym rozpoczyna oględziny miejsca popełnienia przestępstwa. Nie znajduje jednak żadnego śladu. Pada sugestia, że może to Wiatr jest odpowiedzialny za całą sytuację, on jednak zaprzecza. Barnaba proponuje Pani Wronie, aby wyznaczyła nagrodę za udzielenie informacji o kapeluszu. Wszyscy obecni włączają się do poszukiwań, ale nie przynosi to żadnego rezultatu. Pani Wrona jest zrozpaczona i całe dnie spędza w domu. Bez niej życie towarzyskie w lesie zamiera. Pewnego dnia odwiedza ją mysz, Bronisła
Asiunia, zanim została panią Joanną, mieszkała z rodzicami i rodzeństwem w mieszkaniu w jednym z bloków w Warszawie. W dniu jej piątych urodzin dostała dużo upominków, gdyż miała wielu braci. Starszy brat dziewczynki odpytywał ją, co ma zrobić jeśli zgubi się w mieście. Nauczył ją na pamięć adresu, pod jakim mieszkali. Wkrótce jednak okazało się, że cała nauka poszła na marne. Adres przestał mieć znaczenie. Pewnego dnia po mamę Asiuni przyszli niemieccy żołnierze i zabrali ją. Dziewczynka była już wtedy u sąsiadów. Gdy odjechał wojskowy samochód, zaczęła się wędrówka Asiuni. Rozdzielono ją z rodzeństwem, ponieważ w czasie wojny nikt nie mógł zaopiekować się nimi wszystkimi. Asiunia trafiła do domu na Filtrowej, gdzie mieszkały trzy bardzo poważne panie, które nigdy się nie śmiały. Poza Asiunią mieszkała tam Elka, na którą panie często się gniewały. W dzień dziewczynki chodziły do przedszkola, a nocami musiały wraz ze wszystkimi mieszkańcami chronić się w piwnicy przed nalotami. Późnie
Komentarze
Prześlij komentarz