Orfeusz, syn boga Apollina i muzy Kalliope, był niezrównanym poetą i muzykiem, którego graa na lirze poruszała wszystko dookoła — od najprostszych stworzeń leśnych, przez ludzi, aż po samych bogów na Olimpie. Jego talent miał swoje źródło w boskim dziedzictwie, które sprawiało, że jego muzyka była nie tylko piękna, ale też pełna magicznej mocy. Miłość zawitała w jego życiu, gdy poznał Eurydykę, piękną nimfę leśną. Ich ślub był pełen radości i harmonii, z muzyką Orfeusza rozbrzmiewającą w tle, przynoszącą błogosławieństwo od bogów. Niestety, szczęście to trwało krótko. Eurydyka stanowiła pokusę dlaa innych i pewnego dnia jej uroda okazała się zgubna. Gdy podczas spaceru uciekała przed natarczywym zalotnikiem, ukąsiła ją żmija. Jad okazał się tak trujący, że nimfa natychmiast zmarła, a jej dusza zstąpiła do Krainy Cieni rządzonej przez Hadesa. Orfeusz długo nie mógł otrząsnąć się po śmierci ukochanej żony. Przepełniony ogromnym bólem, zdecydował się na ryzykowną wyprawę, by prosić wład
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
"Zemsta" Aleksander Fredro - streszczenie
Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje
AKT I
W swojej części zamku Cześnik Raptusiewicz snuje rozważania na temat swojego małżeństwa. Zastanawia się, czy powinien ożenić się z Klarą, swoją bratanicą, czy z wdową Hanną, Podstoliną. Klara jest bogata, młoda i ładna. Cześnik obawia się jednak, że nie będzie mu wierna, że będzie chciała się bawić i wyprawiać bale. Podstolina również posiada spory majątek, ale jest bardziej doświadczona i starsza, więc to jej postanawia się oświadczyć. Papkin znów zmyśla historie o swoich bohaterskich czynach, chwali się rozkochiwaniem kobiet i umiejętnościami strzeleckimi, ale Cześnik w ogóle mu nie wierzy i kpi z jego przechwałek. Cześnik namawia Papkina, by przekonał Podstolinę do przyjęcia oświadczyn. Kobieta w końcu wyraża zgodę na małżeństwo.
Oburzony naprawą muru przez ludzi Rejenta Cześnik nakazuje Papkinowi przepędzić murarzy. Dochodzi do awantury pomiędzy gospodarzami. Papkin upewniając się, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo, wygraża przeciwnikom na pustym placu bitwy. Właśnie wtedy Wacław, który chce się wkraść do swojej ukochanej, mówi Papkinowi, że jest komisarzem Rejenta i zmusza mężczyznę, by wziął go w niewolę.
AKT II
Papkin przyprowadza jeńca przed oblicze Cześnika, chwaląc się swoim bohaterstwem. Cześnik doskonale widział, że Papkin stał z tyłu podczas awantury i wyrzuca Wacława. Młodzieniec wyznaje Papkinowi, że kocha Klarę i obiecuje mu złoto za dotrzymanie tajemnicy. Klara namawia Wacława, by zdobył sympatię Podstoliny, bo dzięki niej mógłby wpłynąć na Cześnika. W czasie rozmowy Podstolina rozpoznaje w mężczyźnie swojego dawnego adoratora, który udawał litewskiego księcia Rodosława. Wacław wyznaje kobiecie, kim naprawdę jest, a ona wybacza mu błędy młodości. Postanawia ukryć go w swoich pokojach przed Cześnikiem.
Papkin wyznaje Klarze swoją miłość. Dziewczyna kpi z tej deklaracji i domaga się, by mężczyzna dowiódł swojego uczucia poprzez niemożliwe do spełnienia żądania — całkowite milczenie, powstrzymanie się od jedzenia, a nawet dostarczenie krokodyla. Cześnik wysyła Papkina do Rejenta, przekazując sąsiadowi wyzwanie na pojedynek na szable. Ma się on odbyć o czwartej, koło trzech kopców w Czarnym Lesie.
AKT III
Rejent Milczek nakłania murarzy do podpisania fałszywego zeznania dotyczącego zajścia przy murze. Chce bowiem złożyć doniesienie na Cześnika. Informuje też syna, że zdecydował o ożenieniu go z Podstoliną. Wacław błaga ojca o zmianę decyzji, ale Rejent nie chce słyszeć o małżeństwie syna z Klarą. Papkin dostarcza wyzwanie na pojedynek. Wydaje mu się, że dostrzega w gospodarzu pokorę, dlatego zaczyna się chwalić swoim bohaterstwem, a nawet kpić z Rejenta. Dopiero gdy mężczyzna grozi Papkinowi wyrzuceniem przez okno, tchórzliwy posłaniec zdradza prawdziwy cel swojej wizyty. Nagle zjawia się Podstolina i informuje o zerwaniu zaręczyn z Cześnikiem. Opowiada o dawnym romansie z Wacławem i wita Rejenta jako swojego teścia. Gospodarz spisuje intercyzę, zabezpieczając syna przed zerwaniem zaręczyn. Papkin zostaje wyrzucony.
AKT IV
U Cześnika trwają przygotowania do wesela. Papkin przynosi od Rejenta pismo wyrażające zgodę na pojedynek oraz informację o zdradzie Podstoliny. Cześnik, pragnąc przeszkodzić małżeństwu kobiety, dyktuje Dyndalskiemu list do Wacława od Klary. Tekst jest jednak tak zawiły i poprzeplatany ulubionym powiedzonkiem Cześnika "mocium panie", że nie udaje się go napisać. Zdenerwowany Cześnik drze list. Tymczasem Papkin, przekonany, że został otruty przez Rejenta winem, sporządza testament. Swój niewielki majątek zapisuje Klarze, a długi — krewnym. Mówi Cześnikowi, że jeńcem wziętym do niewoli był Wacław. Raptusiewicz knuje intrygę, chcąc się zemścić na Podstolinie i Rejencie. Wzywa do siebie Wacława i stawia mu ultimatum: albo pójdzie do więzienia, albo weźmie ślub z Klarą. Druga możliwość jest spełnieniem marzeń młodzieńca, więc natychmiast bierze ślub z ukochaną w kaplicy. Wkrótce przybywa Rejent, oburzony nieobecnością Cześnika na pojedynku i dowiaduje się o ślubie syna. Okazuje się, że cały majątek Podstoliny należy tak naprawdę do Klary. Cześnik i Rejent postanawiają się pogodzić. Papkin drze swój testament. Rejent błogosławi młodej parze, mówiąc: "Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba".
Utwór kończy się sceną, w której obecni są wszyscy bohaterowie, a ostatnie słowa brzmią:
Mama zauważa, że w pralce giną skarpetki. Przez lata nazbierał się już cały worek skarpet bez pary. Razem z Basią, nazywaną przez rodziców Be, bada sprawę. W końcu postanawiają wezwać hydraulika. Hydraulik stwierdza, że z pralką jest wszystko w porządku. Ale pod pralką odnajduje dziurę w podłodze i mówi, że właśnie tędy uciekają skarpetki. Mama i Be postanawiają, że będą czekać na ich powrót. Opowieść o skarpetce pierwszej, która wygrała casting, zdobyła rolę w popularnym serialu, i została prawdziwą gwiazdą Czarna lewa skarpetka źle się czuje w koszu na brudne ubrania. Postanawia wyruszyć w podróż, by zrobić karierę. Wielki świat ją zachwyca. Pewnego dnia bierze udział w castingu do serialu. Recytuje wiersz o smutnym życiu skarpetek, a reżyser jest nią zachwycony. Skarpetka bardzo szybko zostaje gwiazdą. Udziela wywiadów, pozuje do zdjęć. A w końcu skarpetka wydaje pamiętniki o swoim barwnym życiu, które wywołują prawdziwy skandal. Opowieść o skarpetce drugiej, która uratowała mys
Kapelusz Pani Wrony Na piątkowe spotkanie pod dębem, Pani Wrona przybywa bez kapelusza, z którego wszyscy ją znają. Kapelusz to ostatni krzyk mody, doceniony nawet przez elegancką Lisicę. Pani Wrona jest roztrzęsiona, krzyczy, że kapelusz został "Uprowadzony! Porwany! Skradziony!", a następnie bez sił opada na fotel. Wszyscy są bardzo przejęci i poruszeni, aż w końcu ktoś proponuje, by wezwać detektywa Barnabę. Niedźwiedź, po przybyciu na miejsce, przesłuchuje Panią Wronę i świadków, po czym rozpoczyna oględziny miejsca popełnienia przestępstwa. Nie znajduje jednak żadnego śladu. Pada sugestia, że może to Wiatr jest odpowiedzialny za całą sytuację, on jednak zaprzecza. Barnaba proponuje Pani Wronie, aby wyznaczyła nagrodę za udzielenie informacji o kapeluszu. Wszyscy obecni włączają się do poszukiwań, ale nie przynosi to żadnego rezultatu. Pani Wrona jest zrozpaczona i całe dnie spędza w domu. Bez niej życie towarzyskie w lesie zamiera. Pewnego dnia odwiedza ją mysz, Bronisła
Asiunia, zanim została panią Joanną, mieszkała z rodzicami i rodzeństwem w mieszkaniu w jednym z bloków w Warszawie. W dniu jej piątych urodzin dostała dużo upominków, gdyż miała wielu braci. Starszy brat dziewczynki odpytywał ją, co ma zrobić jeśli zgubi się w mieście. Nauczył ją na pamięć adresu, pod jakim mieszkali. Wkrótce jednak okazało się, że cała nauka poszła na marne. Adres przestał mieć znaczenie. Pewnego dnia po mamę Asiuni przyszli niemieccy żołnierze i zabrali ją. Dziewczynka była już wtedy u sąsiadów. Gdy odjechał wojskowy samochód, zaczęła się wędrówka Asiuni. Rozdzielono ją z rodzeństwem, ponieważ w czasie wojny nikt nie mógł zaopiekować się nimi wszystkimi. Asiunia trafiła do domu na Filtrowej, gdzie mieszkały trzy bardzo poważne panie, które nigdy się nie śmiały. Poza Asiunią mieszkała tam Elka, na którą panie często się gniewały. W dzień dziewczynki chodziły do przedszkola, a nocami musiały wraz ze wszystkimi mieszkańcami chronić się w piwnicy przed nalotami. Późnie
Komentarze
Prześlij komentarz